In juni en juli zijn ze verkrijgbaar in ons eigen vaderland (hoe toepasselijk op deze vaderdag!); van die heerlijk volrode kersen.
Kersen verkrijgbaar in de overige maanden van het jaar zijn geïmporteerde kersen, veelal uit Griekenland.
Ik eet ze het liefst van dichtbij dus geniet er deze maanden volop van.
Het enige vervelende vind ik die pit. Heb je net dat heerlijke zoete vruchtvlees in je mond en dan moet je toch op je hoede zijn. Voor je het weet slik je hem door of breek je er je kies op.
Een oplossing is ze stuk voor stuk ontpitten. Daar heb ik helaas geen geduld voor.
Als het je lukt de pit veilig uit je mond te wurmen zit je met dat ding. Niet aanraken; het vlekt enorm.
Dus er is maar één oplossing: spugen!
Mijn ouders bedachten vroeger een spelletje waarmee wij als kinderen ons enorm hebben vermaakt. Het ouderwetse ‘Kersenpittenspugen’.
Je trekt een streep op de grond. Gaat er een millimeter vandaan staan. Een aanloop nemen kan ook maar de kans dat de pit dan alsnog je keel inschiet is ietwat groter.
Je houdt de overgebleven kersenpit in je mond en zorgt voor een goede tongpositie.
Met al je mondkracht spuug je de pit zover als je kan.
Tsja, en dan is de vraag wie spuugt het verst.
Na een paar potjes volgt er een winnaar!
Enorm leuk vond ik het.
Heb het van de week mijn nichtje aangeleerd en die vond het ook geweldig.

Een andere ‘kersenherinnering’ is het kersenbier (Kriekbier) dat mijn moeder zomers dronk.
Nu praat ik vooral over kersen in de zin van een wijnaroma. Best veel smaakomschrijvingen van wijn kennen de term ‘kers’. Populair vruchtje dus!
Een typisch kersenaroma vind ik toch het vaakst terug in wijnen gemaakt van de Sangiovese druif. Een Chianti Classico is een wijn die ik altijd in huis wil hebben. Heerlijk bij een doordeweekse maaltijd welke bij mij ook nog eens vaak Italiaans getint is. Restje over? Hij smaakt ook heerlijk door een warme kersensaus.
Bereiding: Verwarm 2 dl droge rode wijn, 2 eetlepels suiker, het sap van een halve citroen en wat zout met 2 dl water. Blijven roeren tot de suiker opgelost is. Voeg 450 g kersen toe (wel eerst ontpitten…dus hopelijk bent u wel een geduldig type) en laat dit ca. 5 minuten koken tot de kersen wat zacht zijn. Leng 2 eetlepels maïzena aan met 4 eetlepels water. Bind de saus met het 'papje'. Laten afkoelen en op smaak maken met 2 a 3 eetlepels kersenlikeur of crème de cassis. Lekker bij een bolletje ijs als dessert.
Onze vaderlandse kers is voor mij de kers op de taart (oftewel: het laatste deel wat de maaltijd compleet maakt). Voorafgaand aan een Italiaans gerecht met mijn favoriete ‘kersen-Chianti’ kan deze vaderdag niet meer stuk. Proost, pap!

Tekst: Eline Jaarsma